Gruczoł tarczowy wychwytuje związki jodu zawarte w pożywieniu i dokonuje połączenia jodu z tyrozyną, tworząc jodotyrozyny, które występują pod postacią tyroksyny oraz trójjodotyroniny. Gruczoł tarczowy podlega kontroli przez podwzgórze, w którym to produkowany jest hormon uwalniający tyreotropinę i następnie przez przysadkę mózgową (TSH). Hormony tarczycy wpływają na metabolizm białek, węglowodanów i tłuszczów. Ich główną rolą jest zwiększenie podstawowej przemiany metabolicznej. W skórze hormony tarczycy wpływają na przydatki (wzrost włosów, wydzielanie potu i łoju) oraz na termoregulację i krążenie.
Najczęstsza przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa. Zdecydowanie częściej chorują na nią kobiety (90%). Inne przyczyny nadczynności tarczycy to toksyczne wole guzkowe, gruczolaki hormonalnie czynne, przedawkowanie hormonów tarczycy, ostre zapalenie tarczycy oraz guzy przysadki produkujące TSH.
Objawy kliniczne nadczynności tarczycy to: nerwowość, nietolerancja wysokich temperatur, uczucie kołatania serca, spadek masy ciała, osłabienie, zaburzenia widzenia.
W przebiegu nadczynności tarczycy skóra jest wilgotna, gładka i nadmiernie ocieplona. Pacjenci uskarżają się na nadmierną potliwość dłoni oraz na występujące na nich zmiany rumieniowe. Skóra całego ciała może być także nadmiernie zaczerwieniona. U części pacjentów może współwystępować rozlane wypadanie włosów. Może ponadto dochodzić do powstania zmian paznokciowych pod postacią odwarstwiania się części dystalnej od łożyska, co powoduje uniesienie się wolnego brzegu paznokcia (paznokieć Plummera). Rzadziej może występować nadmierna pigmentacja skóry.