Główna przyczynę niedoczynności tarczycy w krajach rozwiniętych stanowią schorzenia o podłożu autoimmunologicznym, najczęściej jest to zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Ponad 90% chorych stanowią kobiety. Niedoczynność tarczycy występuje często po leczeniu nadczynności tarczycy, zarówno po leczeniu chirurgicznym jak i po leczeniu jodem radioaktywnym.
Wśród głównych objawów niedoczynności tarczycy wymienić należy: zwiększenie masy ciała, nietolerancję niskich temperatur, uczucie zmęczenia, zaparcia, chrypkę, bóle mięśniowo-stawowe, bóle głowy oraz impotencję. Jeżeli chodzi natomiast o objawy skórne niedoczynności tarczycy to na ogół przy tym schorzeniu skóra jest sucha, zimna, woskowata oraz obrzęknięta. Pierwszym następstwem takiego stanu jest zauważalny brak mimiki twarzy. Rozlane obrzęki skóry są wynikiem nasilonego odkładania się mucyny i noszą nazwę obrzęku śluzowatego. Najczęściej obrzęki dotyczą dłoni i stóp i jest to obrzęk, który nie ustępuje pod wpływem ucisku i jest obecny nawet po spoczynku nocnym i odpoczynku.
Włosy stają się suche i są łamliwe, rosną wolno. Wypadnie włosów ma charakter rozlany lub ogniskowy, może ponadto wystąpić łysienie telogenowe.
Wśród objawów skórnych niedoczynności tarczycy należy wymienić też objaw Hertoghe’a czyli utratę bocznej jednej trzeciej brwi. Paznokcie rosną wolno i są łamliwe i kruche. Język staje się pogrubiały i powiększony. Rzadziej zdarza się opadanie powieki, które jest wywołane brakiem aktywności nerwowego układu współczulnego. Może występować także żółtawe zabarwienie skóry.