Rumień trwały (erythema fixum) to zwykle pojedynczy wykwit barwy brunatnej, dobrze odgraniczony od skóry zdrowej i stale nawracający w tej samej lokalizacji po zażyciu danego leku. Najczęściej powstanie zmian związane jest z przyjmowaniem sulfonamidów, barbituranów, kwasu acetylosalicylowego, aminofenazonu lub fenacetyny. Mechanizm powstawania zmian nie został dotychczas poznany. Uważa się, że nawroty związane są z obecnością limfocytów T obdarzonych pamięcią immunologiczną.
W obrazie klinicznym schorzenia stwierdza się początkowo obecność ogniska rumieniowo-obrzękowego, które bardzo szybko spłaszcza się i zmienia zabarwienie na brunatne. Zmianom skórnym nie towarzyszą żadne dolegliwości subiektywne. Najczęściej zmiany są pojedyncze, bardzo rzadko występują w większej liczbie.
Okres trwania rumienia trwałego to zwykle kilka miesięcy. Odstawienie leku nie powoduje natychmiastowego cofania się zmian. Ponowne zażycie leku może prowadzić do nawrotu rumienia w miejscu przebarwienia. Objaw ten wykorzystuje się w diagnostyce.
W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić liszaj płaski barwnikowy, przebarwienie pozapalne oraz płaskie znamiona barwnikowe.