Owrzodzenie to ubytek naskórka i skóry właściwej, którego gojenie przebiega z wytworzeniem blizny. Z kolei przewlekłe owrzodzenie to takie, które utrzymuje się dłużej niż miesiąc. Częstość występowania owrzodzeń w populacji ogólnej w naszym kraju szacuje się na 1-2%. Przewlekłe owrzodzenia podudzi dotyczą nawet 6% osób powyżej 65. roku życia. Problem owrzodzeń dotyczy częściej kobiet, zwykle powyżej 60. roku życia.
Częstość występowania żylnych owrzodzeń podudzi wzrasta w ostatnich latach, co niewątpliwie związane jest z procesem starzenia się społeczeństwa. Do czynników predysponujących do ich rozwoju zalicza się: wiek, płeć żeńską, dodatni wywiad rodzinny w kierunku owrzodzeń żylnych podudzi, zakrzepowe zapalenia żył, zespół pozakrzepowy, stosowanie wysokich dawek estrogenów oraz urazy.
Do rozwoju owrzodzeń podudzi dochodzi wskutek zaburzeń krążenia obwodowego i niedostatecznego odżywienia tkanek, co najczęściej jest wynikiem końcowego etapu przewlekłej niewydolności żylnej. Wśród innych przyczyn powstawania owrzodzeń wymienia się między innymi: niewydolność tętniczą, cukrzycę, zapalenia naczyń, infekcje, odleżyny, oparzenia, odmrożenia, choroby nowotworowe czy też zmiany polekowe.
Przeciętnie owrzodzenia podudzi utrzymują się od 6 do 9 miesięcy, przy czym okres ten może się wahać od 4 tygodni do wielu lat. Typowa lokalizację zmian chorobowych stanowi okolica kostki przyśrodkowej, bocznej lub przednia powierzchnia podudzia. Obraz kliniczny owrzodzeń podudzi jest bardzo różnorodny co związane jest ze złożonymi mechanizmami ich powstawania. W przypadku procesu długotrwałego oraz nasilonych zaburzeń w układzie żylnym kończyn dolnych rozległość oraz głębokość owrzodzeń może stanowić poważny problem terapeutyczny. Ponadto w obrębie przewlekłych owrzodzeń kończyn dolnych może dochodzić do transformacji nowotworowej, najczęściej w raka kolczystokomórkowego.
Złotym standardem w diagnostyce jest badanie dopplerowskie metodą podwójnego obrazowania.
Leczenie zmian wymaga współdziałania lekarzy różnych specjalności. Jednym z istotnych elementów kompleksowej terapii jest leczenie miejscowe.