Łupież rumieniowy to schorzenie wywołane przez bakterie maczugowce – Propionibacterium minutissimum, cechujące się obecnością dobrze odgraniczonych, złuszczających ognisk rumieniowych. Początkowo ogniska chorobowe są barwy różowej, następnie żółtawej i ciemnobrunatnej, złuszczanie staje się lepiej widoczne po zadrapaniu. Czynnikami predysponującymi do powstania zmian są wilgotność i drażnienie mechaniczne.
Najczęściej procesem chorobowym zajęta jest skóra ud, u mężczyzn najczęściej skóra w miejscu przylegania worka mosznowego, u kobiet w miejscu kontaktu warg sromowych większych z udami. Rzadziej zmiany lokalizują się w dołach pachowych czy przestrzeniach międzypalcowych stóp. Zmiany skórne nie powodują żadnych dolegliwości. Przebieg choroby jest przewlekły, zwykle zmiany utrzymują się miesiącami lub latami.
Rozpoznanie ustala się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego i przewlekłego przebiegu. W przypadku wątpliwości diagnostycznych stosuje się lampę Wooda – w której obserwujemy charakterystyczną pomarańczowo-czerwoną fluorescencję, spowodowaną produkcją porfiryn przez maczugowce. Rozstrzygające jest badanie mikroskopowe preparatów z zeskrobin barwionych metodą Giemsy lub Grama.
W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić: grzybicę pachwin, wyprzenia drożdżakowe, łupież pstry i łuszczycę odwróconą.
W terapii schorzenia zwykle wystarcza leczenie miejscowe z zastosowaniem antybiotyków. W przypadku zmian rozległych, rozsianych lub uporczywie nawracających antybiotyki podaje się doustnie.