Łysienie plackowate występuje u ok. 1-2% osób w różnym okresie życia. Uważa się, że w powstawaniu schorzenia odgrywa rolę odpowiedź immunologiczna komórkowa a chorzy z łysieniem plackowatym częściej chorują na inne choroby autoimmunologiczne, takie jak choroby tarczycy czy bielactwo nabyte. U blisko 40% pacjentów chorujących na łysienie plackowate stwierdza się współwystępowanie atopowego zapalenia skóry lub atopii, a w przypadku około 10% zespołu Downa. Rodzinne występowanie choroby obserwuje się w przypadku 20-25% pacjentów.
Łysienie plackowate cechuje się występowaniem pojedynczego lub większej liczby okrągłych lub owalnych ognisk pozbawionych włosów. W obrębie ognisk stwierdza się całkowity brak włosów a do ich utraty dochodzi nagle. Skóra może być nieznacznie zaczerwieniona, jednak najczęściej przybiera kolor kości słoniowej. Na obrzeżach ognisk mogą być widoczne grube i ułamane włosy, tzw. włosy wykrzyknikowe. U około 20% pacjentów z łysieniem plackowatym współwystępują zmiany paznokciowe, najczęściej są to punkcikowate zagłębienia w obrębie płytek paznokciowych. W cięższych przypadkach choroby może dochodzić do całkowitej utraty włosów na głowie lub nawet na całym ciele.
W przebiegu schorzenia nie dochodzi do uszkodzenia mieszków włosowych, tak więc choroba jest całkowicie odwracalna. U około 30% pacjentów odrost włosów ma miejsce po 6 miesiącach, u ponad 50% po roku.
W terapii, w zależności od obrazu klinicznego, stosuje się preparaty miejscowe lub doustne.