Twardzina ograniczona to rzadka choroba skóry, rozpoczynająca się zwykle w 20.-40. roku życia. Schorzenie dotyczy głównie rasy białej, 2-3 krotnie częściej kobiet niż u mężczyzn. Około 15% pacjentów stanowią dzieci poniżej 10. roku życia. Przyczyna choroby nie jest znana. W niektórych przypadkach czynnikiem wyzwalającym może być uraz mechaniczny lub czynnik infekcyjny jak Borrelia burgdorferi. W niektórych odmianach choroby stwierdza się obecność przeciwciał przeciwjądrowych, występujących w przypadku twardziny układowej. O wpływie układu nerwowego na występowanie twardziny ograniczonej może świadczyć segmentowy układ zmian skórnych.
Pierwszym objawem choroby jest czerwona plama, która stopniowo rozszerza się obwodowo, ustępując w części centralnej. W miejscu ustępującego zaczerwienienia pojawia się woskowożółta twarda blaszka, która w okresie czynnym otoczona jest sinoczerwoną lub fioletową obwódką zapalną (lilac ring). Z czasem stwardnienia mogą stać się zanikowe, odbarwione lub przebarwione. W twardzinie ograniczonej nie występują objawy narządowe i objaw Reynauda. Wyróżniamy szereg odmian schorzenia, spośród których najczęściej spotykana jest twardzina plackowata. Ta odmiana lokalizuje się zazwyczaj na skórze tułowia i charakteryzuje się występowaniem jednej lub większej liczby blaszek wielkości 1-10 cm.
Przebieg choroby jest przewlekły, ale zmiany skórne wykazują tendencję do ustępowania. Typowe ogniska choroby utrzymują się przeciętnie od 1,5 do 4 lat. W rzadkich przypadkach zmiany skórne mogą prowadzić do trwałego inwalidztwa.