Pęcherzyca zwykła (pemphigus vulgaris) to najczęstsza odmiana pęcherzycy występująca w Europie i w Ameryce Północnej. Schorzenie dotyczy równie często kobiet i mężczyzn a szczyt zachorowania przypada na 40-60. rok życia. Częstość występowania pęcherzycy zwykłej to 1-5 milionów rocznie. Choroba częściej występuje wśród mieszkańców basenu Morza Śródziemnego i wśród Żydów Aszkenazyjskich.
Pęcherzyca zwykła zazwyczaj początkowo dotyczy błon śluzowych jamy ustnej. W obrazie klinicznym dominują bolesne nadżerki, gdyż pęcherze są stosunkowo nietrwałe i szybko ulegają rozerwaniu. Najczęściej zmiany chorobowe dotyczą błon śluzowych policzków. Ponadto mogą być zajęte wargi, błony śluzowe gardła, krtani, przełyku i nosa. Rzadziej zajęte są błony śluzowe spojówek, cewki moczowej, pochwy i odbytu. Z czasem na skórze także pojawiają się pęcherze – one także szybko ulegają przerwaniu. Zmiany skórne najczęściej dotyczą skóry głowy owłosionej, twarzy, okolic drażnionych mechanicznie (tj. okolic wyprzeniowych, ramion, łokci, pośladków czy pleców).
W celu potwierdzenia schorzenia wskazane jest wykonanie badania histopatologicznego oraz badania immunofluorescencyjnego.
W rozpoznaniu różnicowym należy wykluczyć m.in. pemfigoid, pęcherzowe reakcje polekowe, rumień wielopostaciowy, w przypadku zmian zlokalizowanych w jamie ustnej także; afty, toczeń rumieniowaty, liszaj płaski, kontaktowe zapalenie skóry oraz infekcje Cocksackie.
Leczenie pęcherzycy zwykłej należy rozpocząć jak najszybciej – im szybciej tym większa jest szansa na powodzenie terapii. W leczeniu znajdują zastosowanie m.in., systemowe kortykosteroidy, azatiopryna, cyklofosfamid, metotreksat, wysokie dawki dożylnych immunoglobulin.
13 maja, 2022