Bielactwo nabyte występuje z jednakową częstością u obu płci i dotyka głównie osoby młode, zwykle pomiędzy 10. a 30. rokiem życia. Częstość występowania schorzenia szacuje się na 1:100 do 1:200 osób, przy czym obserwuje się znaczne różnice w poszczególnych grupach etnicznych.
Przyczyna powstania choroby jest bardzo złożona. Większość przypadków bielactwa nabytego występuje sporadycznie, jednak w przypadku 15-30% pacjentów obserwuje się zachorowania także u krewnych pierwszego stopnia. Na podłoże autoimmunologiczne wskazuje między innymi obserwowana u chorych na bielactwo zwiększona częstość występowania innych chorób autoimmunologicznych takich jak choroby tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca czy anemia złośliwa. Ponadto wymienia się przyczyny biochemiczne, które zmniejszają proces powstawania barwnika w skórze oraz przyczyny związane z układem nerwowym, w którym mediator neurochemiczny jest odpowiedzialny za niszczenie komórek produkujących barwnik.
Początkowo komórki wytwarzające barwnik, czyli melanocyty wytwarzają mniejszą ilość melaniny. Prawdopodobnie w tej wczesnej fazie proces ich niszczenia jest jeszcze odwracalny, dzięki czemu obserwuje się lepszą odpowiedz na leczenie. W dalszym przebiegu schorzenia melanocyty są zniszczone. W niektórych przypadkach zniszczeniu ulegają także głębiej położone melanocyty, znajdujące się w okolicy mieszków włosowych. Spośród chorób, które najczęściej współwystępują z bielactwem na pierwszym miejscu należy wymienić choroby tarczycy, które dotyczą około 30% pacjentów.
W przebiegu bielactwa nabytego pojawiają się najpierw częściowo odbarwione plamy, które z czasem zupełnie tracą barwę. W miarę postępu choroby ich liczba zwiększa się, ponadto wykazują one tendencję do zlewania się w większe ogniska. Typowa lokalizacja schorzenia to: grzbiety stóp i rąk, głowa, szyja, pachy, brodawki sutkowe oraz okolice genitalne. Pierwsze zmiany zwykle lokalizują się wokół naturalnych otworów ciała. Gdy schorzenie ma wieloletni przebieg i występuje tendencja do zajmowania grzbietów rąk i stóp odpowiedź na leczenie jest słaba. Ponadto rzadkością jest samoistne ustąpienie choroby.
W terapii schorzenia stosuje się preparaty miejscowe, fototerapię oraz laseroterapię. Lepsze wyniki terapii można osiągnąć we wczesnej fazie choroby.