Rzeżączka jest jedną z częściej występujących chorób przenoszonych drogą kontaktów płciowych. W skali świata rocznie notuje się blisko 25 milionów nowych zachorowań. Pod względem częstości zachorowań rzeżączka zajmuje czwarte miejsce wśród chorób przenoszonych drogą płciową po rzęsistkowicy, zakażeniach chlamydialnych i brodawkach narządów płciowych.
Chorobę wywołuje bakteria dwoinka rzeżączki, czyli Neisseria gonorrhoeae. W zależności od podtypu bakterii, stanu odporności gospodarza i wrót zakażenia, bakteria ta może odpowiadać za bardzo zróżnicowane objawy chorobowe. Bardzo często także obserwuje się bezobjawowy przebieg zakażenia, dzięki czemu chorobę nieraz trudno zdiagnozować i kontrolować.
„Tryper” to rzeżączkowe zapalnie cewki moczowej u mężczyzn i najlepiej znana postać rzeżączki. Nazwa wywodzi się z języka niemieckiego i oznacza charakterystyczny obfity wyciek z cewki moczowej, występujący po 2-6 dniach od zakażenia. Często występuje także ból przy oddawaniu moczu, a ujście cewki moczowej jest zaczerwienione. Jednak u 25% mężczyzn wyciek z cewki moczowej jest niewielki (tzw. „poranna kropla”) a u 10% nie ma go wcale.
W przypadku rzeżączki narządów moczowo-płciowych u kobiet, najczęstszym miejscem infekcji jest szyjka macicy. U większości z nich dochodzi także do zapalenia cewki moczowej i upławów oraz pieczenia przy oddawaniu moczu. Ale uwaga, bo u blisko 50% zakażonych kobiet nie ma żadnych dolegliwości. Rzeżączka stanowi duże zagrożenie w przypadku kobiet ciężarnych, u których potencjalnymi powikłaniami mogą być: przedwczesne pęknięcie błon płodowych, poród przedwczesny, zapalenie błon płodowych i poronienie septyczne. Dziecko może zachorować na zapalenie gałki ocznej lub zakażenie jamy ustnej i gardła.
W przypadku homoseksualnych mężczyzn i osób uprawiających stosunki doodbytnicze może wystąpić rzeżączkowe zapalenie odbytu, a w przypadku kontaktów oralno-genitalnych może wystąpić rzeżączka gardła. Rzadziej może rozwinąć się rozsiana postać zakażenia rzeżączkowego. Ta postać częściej dotyczy kobiet i przebiega z obecnością epizodów gorączki, zapaleniem stawów, leukocytozy i zmian skórnych.
Leczenie rzeżączki jest konieczne, gdyż nieleczona choroba prowadzi do groźnych powikłań. W terapii stosuje się antybiotyki. Największym problemem na świecie jest notowany coraz większy wzrost oporności bakterii na dotychczas stosowane antybiotyki.