Blizna to tkanka łączna włóknista, która zastępuje ubytki skóry właściwej. Prawidłowe blizny powstają w ciągu 7-10 dni. W świeżych zmianach przeważa kolagen typu III, natomiast w dojrzałych zmianach, po 6-12 miesiącach od powstania – kolagen typu I. Przerosłe blizny występują u około 1,5 do 4,5% populacjiNajczęściej spotykane są w populacji osób młodych, pomiędzy 10. a 30. rokiem życia. Wynika to z faktu, że ta grupa wiekowa zdecydowanie częściej narażona jest na urazy, częściej też decyduje się na wykonanie tatuażu – co stanowi jeden z czynników prowokujących powstawanie bliznowców. Przerośnięte blizny i bliznowce poza tym, że stanowią defekt kosmetyczny, mogą powodować szereg dolegliwości takich jak ból, swędzenie, pieczenie a także ograniczenie ruchomości w stawach.
Gojenie się tkanek po urazie jest zależne od wielu czynników, m.in. odpowiedzi immunologicznej, metabolizmu tkankowego, uwarunkowań genetycznych oraz gospodarki hormonalnej. Podczas procesu gojenia uszkodzonej skóry dochodzi do stymulacji fibroblastów, które produkują kolagen. Proces ten mogą zaburzać następujące czynniki: infekcje rany, zaburzenia w perfuzji tkanek, zaburzenia odżywiania, niektóre leki, cukrzyca i inne zaburzenia metaboliczne oraz zaburzenia funkcji wątroby. Powyższe czynniki prowadzą do istotnych zmian w procesie przebudowy tkanek, w konsekwencji prowadząc do powstawania przerośniętych blizn lub tworzenia bliznowców.
Blizna przerośnięta tworzy się poprzez nadmierny rozrost tkanki bliznowatej ponad poziom okolicznej, zdrowej skóry. Przerośnięte blizny rozwijają się w wyniku nadmiernej syntezy kolagenu oraz jego zmniejszonej degradacji, stąd są twardsze, grubsze i mniej elastyczne niż zdrowa skóra. Zwykle blizny przerośnięte powstają po ciężkich urazach, np. po oparzeniach. Rzadziej – w przebiegu pooperacyjnym i wówczas są dużo łagodniejsze. Najczęściej tworzą się w ciągu pierwszych 6-8 tygodni po naskórkowaniu i szybko rosną. Czasem mogą cofać się spontanicznie po 1-2 latach.
Bliznowiec to z kolei guz złożony z tkanki łącznej włóknistej, pozbawionej włókien sprężystych, gruczołów potowych, łojowych czy torebek włosowych. Może powstać w miejscu urazu (bliznowiec wtórny) lub bez konkretnej przyczyny (bliznowiec samoistny). Jego cechą charakterystyczną jest pojawienie się po pewnym czasie od zagojenia się rany. Bliznowiec wyrasta za pomocą palczastych wypustek poza pierwotne granice rany. Samoistne cofanie się bliznowca jest niezwykle rzadkie, a chirurgiczne usunięcie zmiany zwykle powoduje nawroty.
Niezwykle ważnym elementem leczenia bliznowców jest profilaktyka. Polega ona na szybkim usuwaniu szwów, wczesnym zastosowaniu szyny usztywniającej oraz stosowaniu stałego ucisku na uszkodzone tkanki.
Leczenie planuje się indywidualnie. Należy wyróżnić: metody chirurgiczne, farmakologiczne oraz fizyczne (krioterapia, terapia kompresyjna, laseroterapia, radioterapia, elektrostymulacja, fototerapia, ultradźwięki i magnetoterapia).